به گزارش اشراف، شورای آتلانتیک در گزارشی تحت عنوان «دکتر استرنجلاو؛ اسرائیل و ایران» به قلم "هارلان اولمان" به مساله حمله اسرائیل به ایران پرداخت.

این گزارش می نویسد : برای درک چگونگی مقابله با برنامه های هسته ای ایران، دیدن یکی از فیلم های استنلی کوبریک با نام "دکتر استرنجلاو یا چگونه من یاد گرفتم در مورد بمب ها نگران نباشم و آنها را دوست داشته باشم" که در سال 1964 ساخته شده است، خالی از لطف نیست.

فیلم و شخصیت هایش به صورت خردمندانه ای اندیشه درباره جنگ هسته ای را مسخره می کنند. شخصیت های فیلم عبارتند از: دکتر استرنجلاو: معلولی عجیب و غریب و تحصیل کرده ای تقلبی. مرکین مافلی: رئیس جمهوری روشنفکر و لیونل ماندریک، افسر عالی رتبه نیروی هوایی (که همگی توسط پیتر سلرز، کمدین مشهور انگلیسی بازی می شدند.) ژنرال باک تورگیدسون، رئیس ستاد مشترک نیروی هوایی، ژنرال جک ریپر فرمانده دیوانه نیروی هوایی در صحنه نهایی فیلم بمب هیدروژنی بزرگی را از هواپیمای بی-52 خود خارج می کند و همانند یک کابوی بر روی آن سواری می کند.

ماشین روز قیامت چگونه به وجود آمد؟ ژنرال ریپر به دسته ای از بمب افکن های بی-52 دستور می دهد که به روسیه حمله کنند. در اتاق جنگ پنتاگون رئیس جمهور و مشاورانش همراه با سفیر روسیه در ایالات متحده در یک سوی خط تلفن و نخست وزیر مست روسیه در سوی دیگر در نهایت عصبانیت به دنبال بازگرداندن هواپیماها و از بین بردن بمب افکن های باقیمانده هستند.

با بیشتر شدن احتمال بمباران، روس ها به رئیس جمهور هشدار می دهند که یک ماشین اختراع کرده اند که در صورت منفجر شدن یک بمب هسته ای در خاک روسیه، سیاره زمین را نابود خواهد کرد و نام این ماشین را ماشین رستاخیز نهاده اند. همزمان با اینکه سرگرد کنگ و بمبش در حال اصابت به زمین بودند، از چهره مایوس مافلی می توان پی برد که کمی برای دانستن این اطلاعات حیاتی دیر شده است.

 

هارلان اولمان می افزاید: با در نظر داشتن توانایی های هسته ای ایران از دید اسرائیل، برای اندیشیدن درباره فرضیات باورنکردنی درباره حملات احتمالی و حتی نظریاتی نظیر آنچه در فیلم استرنجلاو مشاهده می کنیم، به فیلم پیتر سلر نیازی نیست. به نظر می رسد بنجامین نتانیاهو دریافته است که در کوتاه مدت و شاید هم در بلند مدت، تحریم های شدیدتر همراه با مذاکره باعث می شود وقت بیشتری برای انجام اقدامات موثر در اختیار وی باشد. اما تصور کنید رهبران اسرائیل به این نتیجه برسند که ایران به هر قیمتی باید از دستیابی به سلاح هسته ای باز بماند.

افسران ارشد ایالات متحده بر این باورند که در بهترین حالت اسرائیل تنها می تواند برنامه ایران برای ساخت بمب را به تعویق بیندازد و نمی تواند جلوی آن را بگیرد.

گزارش شورای اتلانتیک تاکید می کند :اسرائیل فاقد تانکرهای هوایی و ظرفیت سوخت گیری لازم برای جت های اف-15 و اف-16 خود است تا بتواند از طریق آنها میزان خسارت وارد شده را نسبت به وضعیت کنونی افزایش دهد. با توجه به عوامل لجستیک و منطقه ای، حمله پیش دستانه اسرائیل از سمت غرب و از طریق عراق صورت خواهد گرفت که کمترین میزان دفاع هوایی را داراست و با این فرض انجام خواهد شد که ایالات متحده درگیر این جنگ نخواهد شد.

نتیجه حمله اسرائیل عملا ایران را متقاعد خواهد کرد تا علاوه بر استفاده از ابزارهای انتقام "نامتناسب" نظیر سد کردن مسیر نفت کش ها و تحریک حزب الله علیه اسرائیل، متقاعد شود که ساخت سلاح های هسته ای امری ضروری است.

اما در اینجا دو سوال مطرح می شود. نخست اینکه آیا اسرائیلی ها از سمت غیر منتظره ای نظیر شمال حمله خواهند کرد؟ ثانیا، با توجه به نیاز به سلاح هایی با عمق نفوذ بالا و این نکته که اسرائیلی ها فاقد این سلاح ها هستند و یا این سلاح ها سنگین تر از آن هستند که بتوان آنها را با چنین جت هایی حمل کرد، آیا سلاح هسته ای جزو گزینه های اسرائیل است؟ فراتر از همه این ها، اگر خطر وارد شده از سوی ایران به عنوان تهدیدی برای ماهیت اسرائیل تلقی می شود، چرا اسرائیل علیرغم خطرات غیرقابل پیش بینی و بزرگ، در استفاده از سلاح های هسته ای با محدودیت مواجه باشد؟

با توجه به اینکه اسرائیل اغلب اظهار می کند اندیشه های نظامی خلاقانه ای در سر دارد و این نکته که کشورهای همسایه ایران گزینه سوخت گیری مجدد را امکان پذیر کرده اند، مستقیم ترین و قابل پیش بینی ترین راه ممکن، یعنی حمله از طریق عراق، بهترین گزینه به نظر نمی رسد.

این استدلالات به معنی حمله به ایران از سمت شمال و از طریق پرواز بر روی آب های دریای خزر است. اما مشکل اصلی همچنان باقی است. هر کشوری که به اسرائیل کمک کند و یا از عبور هواپیماهای این کشور از خاکش جلوگیری نکند، هدف حملات تلافی جویانه ایران قرار خواهد گرفت.

اما بیایید به موضوع سلاح های هسته ای ایران برگردیم. مشخص نیست که آیا اسرائیل به سلاح های سنگر شکن و مواد منفجره و قدرت نفوذ کافی دسترسی دارد تا بتواند به سایت های زیرزمینی ایران دسترسی پیدا کند؟ یک سلاح اتمی و یا انفجار هسته ای بزرگ که بتواند صدها فوت به زیر زمین نفوذ کند، بهترین ابزار برای ایجاد بیشترین سطح تخریب است.

خطرات و عکس العمل ها آنچنان شدید خواهند بود که حتی فکر کردن به گرینه سلاح هسته ای نیز غیرقابل باور است. با این وجود اسرائیل ممکن است به این نتیجه برسد که به غیر از گرینه هسته ای چاره دیگری ندارد.

این گزارش نتیجه گیری می کند: بیایید دوباره به داستان دکتر استرنجلاو باز گردیم. آیا ایران برای انتقام گرفتن به غیر از نفت سلاح دیگری نظیر ماشین روز قیامت روس ها در فیلم، دارد؟

جواب به این سوال مثبت است. تصور کنید یکی از نفت کش های عظیم الجثه 400 هزار تنی با 50 یا 100 هزار تن ماده منفجره مانند گاز طبیعی مایع یا آمونیوم فسفات در نزدیکی بندر حیفا یا در نزدیکی تلاویو منفجر شود. 1 کیلوتن معادل 1000 تن ماده منفجره مرسوم است. این کشتی ها می توانند معادل یک بمب هسته ای 50 کیلوتنی و یا 100 کیلوتنی مواد منفجره حمل کند.

و پس از حمله اسرائیل فرض کنید شاهد نسخه ایرانی این فیلم باشیم و پس از حمله اسرائیل فردی نظیر ژنرال ریپر یا میجر کونگ در ایران بخواهد به این نفت کش ها حمله کند. حالا این فیلم یک فیلم تمام عیار است.